De Toyota Hilux staat bekend als een kakkerlakachtige super-survivalist die zonder problemen midden in een post-apocalyptische woestenij kan overleven. We noemen hem Hilux en maken je snel even bekend met de belangrijkste mijlpalen uit de geschiedenis van deze auto. Wist je trouwens dat het oorspronkelijk niet echt een Toyota was?
Toyota Hilux (N10), 1968
De wortels van dit iconische model moeten helemaal niet worden gezocht in de ontwerpafdeling van de autogigant, maar in de magazijnen van Hino Motors. Eigenlijk was het niet het eerste voorbeeld van samenwerking. In 1967 bood Toyota onder eigen merknaam een vrachtwagen Hino Briska aan met een 1,3-liter “vier” en een handgeschakelde vierversnellingsbak. Met de eerste Hilux (1968-1972, huismerk N10) ging het net zo – hij werd ontwikkeld door Hino en geproduceerd in zijn fabriek. Opgemerkt moet worden dat het bedrijf zich in de jaren 50-60 ook bezighield met personenauto’s – het assembleerde onder licentie Renault 4CV met achterin geplaatste motor en zijn eigen sedan Contessa op Franse onderdelen.
Maar laten we terugkeren naar de vroege Hilux met een vrij gebruikelijke, niet exotische lay-out. Motor vooraan, aandrijfwielen achteraan – de consument kon niet meteen genieten van alle charmes van vierwielaandrijving.
Het ontwerp is natuurlijk frame. De voorwielophanging is geveerd op dubbele dwarsarmen, de achteras is geveerd op veren. Met zijn eigen gewicht van iets meer dan 1000 kilogram kan de Japanse “ezel” met een cabine voor drie personen tot een ton aan lading meenemen in de laadbak. Aanvankelijk werd een laadruimte van 1850 mm lengte aangeboden, maar al snel werd deze aangevuld met een ruimere versie (2250 mm) op een verlengde wielbasis.
In 1971, tegen het einde van de carrière van de eerste Hilux, begon de assemblage in het zonnige Californië bij Atlas Fabricators (later Toyota Auto Body California). Het was echter geen volwaardig proces, maar eerder een geforceerde halve maatregel. In 1964 stelde de Amerikaanse president Lyndon Johnson namelijk een tarief van 25 procent in op geïmporteerde lichte vrachtwagens als reactie op de heffingen die Frankrijk en West-Duitsland hadden ingesteld op de import van kippen uit de Verenigde Staten. Niet alleen Volkswagen met zijn Type 2, maar ook Toyota kwam onder de druk te staan. De uitweg uit de onaangename situatie werd gevonden in het verschepen van daadwerkelijk voltooide auto’s overzee, waaraan ter plekke een laadplatform werd vastgeschroefd om de verhoogde belasting te omzeilen.
De viercilindermotoren van 1,9 en 2,0 liter met een vermogen tot 109 pk werden voorgeschreven voor overzeese specificatie. In Japan, dat niet leed aan gigantomanie, werd de truck tevreden gesteld met een 1,5-liter 2R (70 pk). In februari 1971 gaf het de teugels door aan de 83-pk “one and six” met de index 12R.
Toyota Hilux (N20), 1972
De tweede Hilux (N20, 1972-1978) erfde veel onderdelen van zijn voorganger. De wielbases namen toe met respectievelijk 10 mm en 45 mm, maar de afmetingen van het platform en het laadvermogen veranderden niet. Wel waren er enkele herzieningen op het gebied van motoren. Er was een modificatie, uitgerust met een 2,0-liter 18R overhead-valve motor met een vermogen van 105 pk en daarnaast met een 3-traps “automaat”. Tegen het midden van de levenscyclus van de staat Hilux kreeg een 2,2-liter 20R, optionele 5-speed “mechanica” en geavanceerde apparatuur SR5.
Toyota Hilux (N30-N40), 1978
De derde generatie Hilux (N30/N40, 1978-1983) kwam qua proporties en algemene uitstraling dichter in de buurt van wat moderne mensen associëren met het woord “pick-up”. De lengte van de standaardversie is 4300 mm, die van de versie met lange wielbasis 4690 mm (tussen de assen 2585 mm en 2800 mm). Voor de eindgebruiker zijn dit slechts getallen. Het is veel belangrijker dat Toyota functionaliteit, gemak en comfort heeft toegevoegd. Een toevoeging was de Hilux Super Deluxe met een 90 mm grotere, ruimere cabine. In het najaar van 1981 werd een “vierdeurs” met twee rijen gepresenteerd. Trouwens, zonder dergelijke versies van middelgrote pick-ups nu gewoon ondenkbaar. Voor alle varianten, te beginnen met de Deluxe, werden schijfremmen gemonteerd.
Een andere fundamenteel belangrijke, om niet te zeggen noodlottige, upgrade die nieuwe horizonten voor de Hilux opent, is vierwielaandrijving sinds 1979 op voertuigen met ten minste de 2,0-liter 18R benzinemotor. Aan de voorkant hebben ze een ongesneden as op bladveren. Vrijwel tegelijkertijd debuteerde een pick-up met een 2,2-liter diesel uit de L-familie en achterwielaandrijving. Trouwens, over de mono-wielaandrijving. In dit geval wordt de “double-joint” vooraan behouden, maar in plaats van veren worden torsies gebruikt. De unit op “zware brandstof” werd alleen gecombineerd met 4WD onder het gordijn van de productie van deze serie.
Toyota Hilux (N50-N70), 1983
Een ongeïnformeerde kijker zou de volgende Hilux (N50/N60/N70 1983-1988, geproduceerd in Zuid-Afrika tot 1997) kunnen verwarren met zijn voorganger. Maar er is een nuance.
De geschiedenissectie van Toyota’s website bevat een uitleg over deze generatie. De achterwielaangedreven modellen zijn onderverdeeld in de Comfortable en Popular lijnen. De eerste bevatte nieuwe modellen met een gemoderniseerd exterieur en interieur, terwijl de laatste behoorde tot de vertraagde derde generatie aan de lopende band. De Highlaks met vierwielaandrijving hadden ook een nieuwe carrosserie. Stilistisch is de truck slanker dan zijn voorganger dankzij de verbrede “rechthoekige” wielkasten en een chromen radiatorrooster en bumper op sommige versies. Het is dan ook geen verrassing dat uit deze versie de legendarische Hilux Surf SUV (exportversie – 4Runner) voortkwam.
Een van de belangrijkste innovaties was de overgang naar onafhankelijke torsiestaafvering aan de voorkant in plaats van een gedeelde as in vierwielaangedreven trucks (op de meeste markten sinds 1986) en de 2,4-liter turbogeladen (!) geïnjecteerde “vier” 22R-TE (137 pk en 234 Nm), die werd gebruikt in 1985-1986. Later op de markt kwam Toyota met V6 3VZ-E 3,0 liter (152 pk en 244 Nm).
Toyota Hilux 2WD (N80-N110), 1988
Stijlicoon is de middelste naam van de N80-N110 Hilux (1988-1997). En hoe goed is de verwante 4Runner/Hilux Surf – gewoon een topper! Zoals het bedrijf opmerkt, weerspiegelde het voertuig drie basisconcepten – kracht, uithoudingsvermogen en comfort. De wielbasis van de korte monocabine is 2605 mm, die van de verlengde carrosserie 2840 mm (lengte respectievelijk 4435 mm en 4690 mm). Om mono-drive van vierwielaangedreven Toyota te onderscheiden, was een beetje handigheid nodig: de eerste had geen boogverbreders, dus de breedte van de carrosserie is 40 mm minder.
Maar wat hebben we het allemaal over getallen… Het sterke punt werd beschouwd als minder trekkracht en een lichter (uiteraard aangepast aan de tijd en trends) interieur. Twijfelaars wordt aangeraden om de esthetiek en decoratie van Toyota’s voorpaneel te vergelijken met de “gehakte bijl” torpedo van Chevrolet S-10 of Dodge Dakota. Zoals ze zeggen, voel het verschil.
Wat betreft de motoren, deze omvatten benzine “één en acht” (2Y), viercilinder 2,2-liter (4Y) en 2,4-liter (22R/22R-E), en tegelijkertijd vlaggenschip 3,0-liter V6. De dieseleenheden zijn 2,4- en 2,8-liter viercilinders (respectievelijk 2L en 3L). De transmissies zijn handgeschakeld met 4 en 5 versnellingen en een “automaat” met 4 versnellingen.
Toyota Hilux Dubbele Cabine 4WD (N80-N110), 1988.
Sinds ongeveer de tweede generatie Toyota Hilux werd geproduceerd in een aantal landen over de hele wereld, en bij de vijfde generatie werd de geografie verder uitgebreid – de productie van achterwielaangedreven “single cab” werd gelanceerd in Hannover, Duitsland. De pick-uptruck werd gepromoot onder het merk Volkswagen Taro (de Duitse autogigant had geen pick-uptruck met een laadvermogen van een ton in zijn gamma), evenals een uit Japan geïmporteerde Hilux met vierwielaandrijving en badge.
Toyota Hilux (N140-N170), 1997
Het ontwerp van de vijfde Hilux was zo succesvol dat de opvolger (N140-N170, 1997-2004) veel van de oplossingen erfde. Na de restyling in 2001 onderging het exterieur een duidelijke metamorfose en is hij gemakkelijk herkenbaar aan zijn aerodynamischere, slankere voorkant.
Onder de motorkap zijn er grote herzieningen. De oude benzinemotoren gingen met eervol pensioen en maakten plaats voor viercilindermotoren van de RZ-familie – hun volume bedraagt 2,0, 2,4 en 2,7 liter. De 3,0-liter V6 gaf het stokje door aan de 3,4-liter 5VZ-FE.
Toyota Hilux Sport Rider
De specificatie voor Thailand verdient speciale aandacht. Om precies te zijn is de parallel verkochte Hilux Sport Rider SUV geen kloon van de 4Runner, maar precies dat – een kopie van de Hilux met hetzelfde frame, onafhankelijke bladveerophanging voor en achter, achter- of vierwielaandrijving. Eerst waren er 3,0-liter diesels 5L/5L-E, daarna 1KZ-TE van hetzelfde volume en na de volgende update kwamen de tweeassige 2KD-FTV en 1KD-FTV (2,5 en 3,0 liter). De oorsprong van de SUV’s is interessant. Dit zijn vierdeurs trucks die in de behendige handen vielen van vakmensen van Thai Auto Works Co, dat voor 20 procent in handen is van Toyota. De Fortuner SUV is nog niet zo bekend in Rusland, maar is gewoon de erfgenaam van de Sport Rider.
Bij de volgende evolutionaire wending werd onze held (AN10/AN20/AN30, 2004-2015) merkbaar verbeterd en werden de “geopolitieke” principes aangepast. De assemblage in Japan werd beperkt. Veel Toyota’s werden geboren in Thailand, Zuid-Afrika en Argentinië. Transportbanden in Maleisië, Pakistan en Venezuela werkten ook.
Toyota Hilux (AN10-AN30), 2004
De zevende Hilux werd ontwikkeld als onderdeel van het IMV-project (Innovative International Multi-purpose Vehicles) om vijf modellen op één platform te creëren – Innova minivan, Fortuner SUV en, in feite, drie versies van de vrachtwagen (met een “korte”, anderhalve en twee-rijige cabine). Er is geen verwarring met de vorige iteraties! Elegant, met “lastige” schuine koplampen voorin is de auto merkbaar gestroomlijnder: de luchtweerstandscoëfficiënt is bijna de beste in zijn klasse (0,36 zonder boogverbreders). Bovendien is de trak merkbaar gegroeid. Zo is de lengte van de vierdeurs Dubbele Cabine met 400 mm toegenomen (tot 5255 mm) en de breedte met 45-60 mm, afhankelijk van de aanpassing.
De ophanging is in principe hetzelfde, maar opnieuw ontworpen. Het nieuwe frame is 45 procent stijver. Deze keer is Hilux uitgerust met 2.0 en 2.7 liter benzine “vieren” (respectievelijk 1TR-FE en 2TR-FE) en 4.0 liter V6 1GR-FE. Alle motoren zijn voorzien van VVT-i variabele kleptiming.
Toyota Hilux (AN120), 2015
De achtste en nog steeds actuele Hilux debuteerde in 2015. Hij liet de wereld duidelijk zien dat de tijd geen vat heeft op een echte pick-uptruckklassieker. Ingenieurs werkten in verschillende richtingen: aan de ene kant streefden ze ernaar om hun geesteskind duurzamer te maken, en aan de andere kant – om het comfortniveau te verhogen. De lengte van de “double-cab” is 5330 mm, de wielbasis 3085 mm. Een nieuw frame, twee GD turbodiesels van 2,4 en 2,8 liter, automatische transmissie met 6 versnellingen, drie ophangingsopties voor verschillende gebruiksomstandigheden en markten….
Vind jij de Toyota Hilux mooi en zo ja, welke generatie is jouw favoriet? Heb je er ervaring mee? Deel je mening in de comments!
0 Comments